Wokół Hirohito unosi się aura strachu. Nie mrozi nikogo wzrokiem, nie krzyczy, nie zamierza terroryzować. A jednak wszyscy podwładni wyznają jego potęgę i w chwili gdy pojawia się blisko, ważą słowa, tak jakby ich błąd oznaczał natychmiastową śmierć. Cesarz nosi brzemię boga. Trudno powiedzieć czy z dumą, czy też obrzydzeniem. Myślę że to mieszanina tych uczuć. Gdy tylko spada bomba na Hiroszimę wydaje się być zawiedziony swą klęską, lecz również uwolniony spod ciasnych obowiązków władcy absolutnego. Wyśmiewany przez amerykanów wreszcie może posmakować czym jest pogarda, a pozbawiony nieograniczonej mocy wreszcie usłyszeć prawdę, bez zbędnych pochlebstw. Z istoty nadludzkiej, przeistacza się w śmiertelnika.

Hirohito jest gasnącym słońcem. W późniejszej części zdaje się walczyć z blaskiem jaki dają flesze, świece lub zwykłe żarówki. Nie wiadomo, czy nie chcąc by coś przyćmiewało jego umierający żar władzy, czy też bojąc się że światło na nowo go rozpaliło. Jako osoba wcześniej będąca dla Japonii jasnością, teraz woli żyć o zmroku. Słońce ustępuje księżycowi.

Ta cała opowieść utrzymana jest w atmosferze wywołującej ciarki. To głęboki, symboliczny film, który można rozgryzać godzinami. Niestety jego odbiór zupełnie psuje angielski dubbing. Od połowy filmu, gdy postaci zaczynają mówić w tym języku, nie tylko nie pasuje on zupełnie do ruchu ust bohaterów (co zresztą nie dziwne: Japończycy inaczej układają wargi podczas konwersacji) ale również wkurza, bo dialogi słychać nawet w chwili milczenia aktorów. To zdecydowanie utrudnia koncentrację. Szkoda, bo omawiane dzieło mogło być wielkie, ale taki błąd mocno obniża ogólne wrażenia.