Jurij Mamin podjął się bardzo trudnego zadania: szarą, ponurą rzeczywistość postsowieckiej Rosji postanowił ukazać w formie komedii fantastycznej. Ale, jak się okaże, i te elementy fantastyczne, i komediowe składają się na tragikomedię, niezwykle gorzką, czarną satyrę na temat kondycji Rosji i jej mieszkańców po 70 latach sowieckiego ucisku.
Oto Nikołaj Nikołajewicz, niespełniony nauczyciel wychowania muzycznego wprowadza się do petersburskiej komunałki i w trakcie powitalnej popijawy wraz ze współlokatorami odkrywa tajemniczą szafę, w której znajduje się okno, prowadzące do Paryża. Bohaterowie regularnie przechodzą do Paryża, z drugiej zaś strony - do Petersburga przypadkowo trafiają mieszkańcy Paryża. Prowadzi to do wielu zabawnych sytuacji i nieporozumień, do konfrontacji dwóch zupełnie innych światów. Wszystko to nie tyle śmieszy, co pozwala postawić niezwykle trafną, smutną niestety dla Rosji diagnozę: Rosja jest krajem zacofanym, dzikim, pogrążonym w marazmie. Jej mieszkańcy to w znacznej większości chamy i pijacy, zalęknieni i nieufni wobec wszystkich i wszystkiego, cierpiący na wszystkie istniejące fobie, a ich jedyną rozrywką jest picie alkoholu na umór. Ludzie zmuszeni są kraść, spekulować i kombinować, cwaniactwo jest cnotą narodową, a milicja to banda matołów. Dla wrażliwych, inteligentnych ludzi, takich jak Nikołaj nie ma tu miejsca. Nie ma też zbyt wielu, którzy mogli i chcieliby wyciągnąć Rosję ze stagnacji. Nawet dzieci, które przybyły do Paryża na wycieczkę, nie chcą wracać do Rosji.
Największą siłą filmu jest właśnie konfrontacja dwóch światów: nowoczesnego Paryża i zacofanego Petersburga, ukazana poprzez umieszczenie obcych w obu miastach - Rosjan w Paryżu i Francuzki w Petersburgu (ta to miała minę, jak tam trafiła). Spośród aktorów najjaśniejszym punktem, wg mnie, była Francuzka Agnes Soral. Całość dopełnia świetna muzyka - słyszymy m.in. kompozycje Czajkowskiego, Beethovena, Chopina czy Wagnera. Mimo kilku uproszczeń i nieco patetycznych banałów film polecam. 8/10.