Ciemne, mgliste, prawie bezbarwne zdjęcia. Podmoskiewskie łąki, pastwiska,
lasy, a pośród nich rezydencja, w której ostatnie swoje dni spędza Władimir
Iljicz Lenin.

Jego wygląd daleki jest od tego, który zapamiętali ludzi idący za nim,
słuchający go na wiecach. Ma problemy z poruszaniem się i tabliczką
mnożenia. Bełkocze coś pod nosem, mówi sam do siebie. Lubi czołgać się po
łące... jak małe dziecko.

Może nie ma tu nic specjalnie odkrywczego, ale ta oszczędna forma, powaga i
wyciszenie świetnie się sprawdzają jako sposób na opowiedzenie ostatnich
chwil życia wielkiego wodza.

Sokurow nie ocenia, nie odnosi się do dokonań, przeszłości człowieka. On
tylko pokazuje, że wobec śmierci, bólu, starości i siły wyższej (Boga)
wszyscy jesteśmy równi. Co z tego, że dawniej Lenin swoimi przemówieniami
rozgrzewał tłumy, skoro teraz na jego wołanie odpowiada jedynie cielec.